Lodowy Pałac

Zamrożeni byli nie tylko uczniowie i nauczyciele, ale także duchy. Irytek zawisł w powietrzu z typowym dla siebie głupawym uśmiechem. Miał zamiar przestraszyć grupę Gryfonów, co zostało mu uniemożliwione przez zaklęcie Basila.

Cała sala wyglądała jak lodowy pałac pełen rzeźb z idealnie dopracowanymi detalami. Każdy, nawet najmniejszy, mebel pokrył się warstwą szronu, a temperatura opadła o kilkanaście stopni.

Dostał gęsiej skórki, przyglądając się temu, co zrobił. Chętnie rozbiłby kilka z rzeźb, pozbył się tych, którzy nie byli w tej szkole, a także na całym świecie, ważni. Znacznie ułatwiłoby to mu życie, ale kto wtedy zabawiałby go na przerwach?

Pomimo wielkiej pokusy zniszczenia, doszedł do wniosku, że należy wszystko naprawić, uratować sytuację. Tego roku przybył do Hogwartu w konkretnym celu, a większość uczniów i nauczycieli będąc zamrożonymi, utrudniłyby mu nieco długo rozpracowywany plan.

Wiedział, że w Hogwarcie zostało coś ukryte, coś zakazanego w czarodziejskim świecie. Brakowało mu informacji na temat, czym był ów przedmiot, o ile był to przedmiot, oraz gdzie się znajdował.

Dyrektor i któryś z duchów posiadali jakieś wiadomości na temat przedmiotu, czego dowiedział się przypadkowo pod koniec czwartej klasy, podsłuchując ich rozmowy w środku nocy, kiedy wracał z małego spotkania towarzyskiego.

Miał zamiar go odnaleźć i, czymkolwiek by on nie był, wykorzystać do swoich celów, nawet jeśli okaże się być czymś całkowicie bezużytecznym.

Aby zdobyć to, czego poszukiwał, musiał najpierw odmrozić dyrektora i resztę, a później jakimś dyskretnym sposobem wyciągnąć z nich informacje. Zamrożeni w niczym mu nie pomogą.

Powoli wstał z miejsca, ostrożnie unikając dotykania zamrożonych osób. Ostatnim, czego w tej chwili chciał, było złapanie lodowej zarazy, jak to się wcześniej zdarzyło Avery’emu.

Jego kroki niosły się głuchym echem po całym pomieszczeniu, gdy zbliżał się do drzwi, na szczęście niedotkniętych mrozem. Wyglądały tak samo jak wtedy, gdy rzucił zaklęcie. Jak każdego dnia jego pobytu w szkole.  

Otworzył je szeroko, po czym wystawił głowę na zewnątrz, by sprawdzić czy reszta Hogwartu również została zamrożona, czy tylko Wielka Sala. Liczył na to pierwsze.

Już miał się cofać, przekonany, że wszystko jest w porządku na zewnątrz, gdy dostrzegł w oddali kawałek czarnej szaty wystającej zza rogu. W ogóle się nie poruszała, nawet o jeden milimetr, przez co prawie jej nie zauważył.

Ktoś stał za rogiem i albo był bardzo dobry w nieruszaniu się, albo jego również dosięgnęło zaklęcie.

– Och, merde – mruknął do siebie, zbliżając się do końca korytarza.

Hogwart nigdy wcześniej nie był tak cichy jak tego poranka. Wszystkie, nawet najcichsze dźwięki się wyciszyły. Jedynymi hałasami były kroki i oddech Basila, który z każdą chwilą robił się coraz szybszy.

Wiedział, że to nie czas na panikę. Miał zbyt wiele do zrobienia w jak najkrótszym czasie, żeby pozwolić sobie na panikowanie.

Rzadko zdarzało mu się panikować, ale zlodowacenie całego Hogwartu nie należało do jego codziennej rutyny.

Wziął głęboki oddech, zanim spojrzał na osobę stojącą za rogiem.

Od razu go poznał.

– Dlaczego ciągle kręcisz się za rogami? – zapytał Basil, kręcąc głową. Zadał to pytanie, chociaż wiedział, że nie otrzyma odpowiedzi od chłopaka, który zamarł z uśmiechem na ustach, idąc na śniadanie. – Lucian, ty kretynie.

Nawet jego niechlujnie założona szata się nie poruszyła, a włosy, uniesione w powietrze przez lekki podmuch, nie opadły mu na twarz, tylko zatrzymały się w powietrzu.

Cały Hogwart zamarł.

Sięgnął po różdżkę i przywołał zaklęciem pióro oraz kałamarz, które leżały schowane w jego torbie.

Nie musiał długo czekać. Zaledwie po kilku sekundach przyleciały do niego oba przedmioty. Zygzakiem, ale przyleciały.

Nadal najprostsze Accio sprawiało mu problemy, gdy Ardento i Deglacio wychodziły za każdym razem. I wychodziły tylko jemu, jakby były stworzone właśnie dla niego i on był jedyną osobą zdolną do korzystania z nich. Jednak do potwierdzenia tej teorii, musiałby przekonać kogoś więcej niż tylko Riddle’a do próby rzucenia któregoś z nich.

Zanurzył pióro w kałamarzu. Dutką namoczoną atramentem, z drwiącym uśmieszkiem, dorysował Lucianowi wąsy, brodę i napisał mu na czole słowo „kretyn”. Wolałby napisać to po francusku, ale to od razu naprowadziłoby Luciana na to, kto jest sprawcą. Oczywiście, mógłby się wyprzeć i powiedzieć, że nie może być jedyną osobą w szkole, znającą francuski, lecz z jego reputacją niewielu by mu uwierzyło.

Włożył przedmioty do kieszeni szaty, jednocześnie z dumą podziwiając swoje dzieło. Musiał sam sobie przyznać, że całkiem ładnie mu to wyszło. Lucian wyglądał lepiej niż wcześniej. Mugolskie pomysły na psoty czasem się przydawały, lecz nieczęsto.

 Coś w głębi duszy, cichy głosik, podpowiadał mu, żeby rzucił Ardento, by pozbyć się swojego problemu. Wcześniej zaklęcie podziałało na Averym, ale czy da radę odmrozić całą szkołę, nie wywołując przy tym żadnych szkód? Nie miał pewności, co do powodzenia, ale coś zrobić musiał.

Mógł najpierw rozejrzeć się po szkole, pomyszkować w nadziei, że natknie się na ukryty przedmiot, ale nie wiedział nawet, czego szuka, więc nawet gdyby to znalazł, istniała szansa, że nie zwróciłby na to uwagi i zwyczajnie ominął. Potrzebował informacji.

Odsunął się o kilka kroków od blondyna w celu uniknięcia zderzenia, gdy ten się rozmrozi i pójdzie dalej, nie spodziewając się ujrzeć na swojej drodze Basila.

Zacisnął dłoń na różdżce i, nie celując w nic konkretnego, wypowiedział zaklęcie.

– Ardento!

Bacznie obserwował Luciana, czekając na działanie, które nastąpiło z kilkuminutowym opóźnieniem. Gdy podziałało, ślady działania Deglacio zniknęły w ciągu pięciu sekund. Lód się roztopił i wyparował, nie zostawiając po sobie żadnego widocznego śladu.

Szron, wcześniej pokrywający ściany i okna, zniknął w mgnieniu oka. Basil nawet nie zauważył, kiedy to się stało.

Wszystko wracało do normy.

Lucian zamrugał i poruszył nogami. Wznowił chód, spiesząc się na śniadanie.

Tym razem zręcznie ominął Basila, jakby spodziewając się, że na kogoś wpadnie, skręcając za róg.

– Koleś, co ci się stało? – odezwał się do niego Basil. Wskazał dłonią na twarz Puchona, ledwo powstrzymując cisnący mu się na usta uśmiech.  – Wyglądasz świetnie.

– Dzięki… Chyba? – odpowiedział Lucian, zmieszany. Spoglądał podejrzliwie na Basila, oczekując jakiegoś złośliwego komentarza, a gdy go nie uzyskał, poszedł dalej, już więcej się za siebie nie oglądając.

Powoli, z rękami schowanymi w kieszeniach, szedł kilka kroków za Lucianem. Wielka Sala znów tętniła życiem, nikt zdawał się nie zauważyć, że na chwilę wszystko zostało zamrożone.

Wrócił na swoje miejsce obok Toma. Riddle podniósł głowę na niego i lekko ją przekrzywił, mrużąc przy tym oczy.

– Dopiero co tu siedziałeś, jakim cudem znalazłeś się za drzwiami?

– Przecież ci mówiłem, że wychodzę – odpowiedział nonszalancko. – Już zapomniałeś? Słabo z tobą, ‘Mas.

– Nie, niemożliwe. Rozmawiałem z tobą, na chwilę się obejrzałem, a gdy znowu spojrzałem, ciebie już nie było. Teleportowałeś się? Nie, nie mogłeś się teleportować, pewnie nawet nie potrafisz… – Zmarszczył brwi, próbując wymyślić sposób, w jaki Basil zdołał zniknąć niezauważony. – Zaklęcie lub eliksir niewidzialności?

Basil pokręcił głową.

– Nie teraz – odparł. – Spójrz na Luciana, to moja robota. Czyż nie wygląda pięknie? – Zaśmiał się, szukając wzrokiem Puchona przy stoliku Hufflepuffu. Siedział tam, wśród reszty ze swojego domu.

Domyślał się, że nikt mu jeszcze nie powiedział o tym, co miał na twarzy. Puchoni niby byli takimi lojalnymi, dobrymi przyjaciółmi, a razem z uczniami z innych domów podśmiewali się z Luciana.

– Czy twoja książka nadal leży w sali od run? – zapytał Basila siedzący obok Lestrange. – Nauczyciele coś wspominali, że jeden z uczniów ją zostawił i że nie wolno jej ruszać. Co z nią zrobiłeś?

– Wszyscy chcą poznać moje sekrety – mruknął Baz, krzywiąc się. Nie ufał Lestrange’owi na tyle, żeby dzielić się z nim informacjami na temat zaklęcia. – Dalibyście mi spokój, ja tu tylko próbuję się uczyć. Ciągle tylko „Jak ty to zrobiłeś?” czy „Co z tym zrobiłeś?” Gdybyście przykładali tyle uwagi do nauki, co ja, to już dawno byście o wszystkim wiedzieli. A tymczasem… Mężczyzna musi mieć jakieś sekrety, by uczynić swoje życie ciekawszym dla innych. Zapamiętajcie to.

Siedzące obok niego osoby wydawały nie do końca rozumieć to, co powiedział. Zignorował to, wracając do konsumowania śniadania. Tym razem wybrał ze stołu coś, co przypominało mu o domu, croissanta z dżemem.

– Oullette! – krzyknął rozzłoszczony Lucian, na co Francuz tylko się uśmiechnął. Wreszcie ktoś mu powiedział albo sam zauważył.

Puchon nie miał żadnych dowodów na to, że sprawcą jest Basil. Jak zdążył wcześniej zauważyć Baz, nikt nie pamiętał nic z chwili, kiedy byli zamrożeni, więc nie mógł wiedzieć, że to on ozdobił mu twarz.

Podejrzenia powinny spaść na Puchonów, nie na niego.

Blondyn zbliżył się do stolika Ślizgonów, do miejsca, gdzie zasiadywał Basil.

– Moi? Non, non, non. – Uniósł ręce w obronnym geście. – Ty… Baltringue. To oczywiste, że nie mogłem tego zrobić, bo przecież kiedy? Tylko minąłem cię na korytarzu, nie miałem nawet wyciągniętej różdżki. Na twoim miejscu podejrzewałbym kolegów z dormitorium. Pewnie dorwali cię, gdy spałeś, a teraz obwiniasz niewinnego.

– Coś knujesz – rzucił ozięble Lucian. – Dowiem się co.

– Życzę powodzenia! – Pomachał mu na pożegnanie i od razu obrócił się do Toma. – Albo mi się wydaje, albo Puchoni mnie nie lubią. Najpierw ta mała kretynka, a teraz ten blond imbecyl. Kto będzie następny?

Riddle prychnął.

– Może gdybyś ich tak nie obrażał, nikt nie miałby do ciebie problemów?

Basil spojrzał na niego, jakby powiedział coś całkowicie niedorzecznego.

– Nie obrażać? Puchonów? Nie jestem pewien czy tak potrafię. Wątpię. Odebrałoby mi to całą radość z przebywania w tej szkole.

Po zakończonym śniadaniu, postanowił wybrać się do sali od run. Lestrange przypomniał mu o książce, którą tam zostawił. Był ciekaw, czy zaklęcie wciąż działa, po prawie tygodniu. Teraz wiedział, co zrobić, jakby znów zaczęło go palić. Wystarczyło Deglacio.

Jego zaklęcie przeciwdziałało drugiemu. Mogło mu się to przydać w przyszłości.

Stojąc przed otwartymi drzwiami sali, ostatni raz obejrzał się za siebie, sprawdzając czy nie jest śledzony. Nie było nikogo w zasięgu wzroku.

Wśliznął się do środka, od razu zamykając za sobą drzwi.

Książka leżała tam, gdzie ją zostawił, na jednej z przednich ławek. Był ciekaw, czy któryś z uczniów próbował jej dotknąć, pomimo ostrzeżeń nauczycieli. On pewnie by tak zrobił, gdyby nie znał skutków takiego działania. Nastolatków ciągnie do tego, czego im zabraniają. Nawet, jeśli chodzi o książki.

Wyciągnął rękę w kierunku podręcznika i dotknął okładki opuszkami palców. Niczego nie poczuł, ale działanie mogło pojawić się dopiero po jakimś czasie.

Kiedy po dłuższym czasie nie poczuł żadnego bólu czy gorąca, chwycił ją całą ręką.

– Zniknęło?

Jeszcze nie znał wszystkich właściwości swoich zaklęć. Dotychczas zdążył dowiedzieć się jedynie tego, że Ardento podgrzewa przedmioty, a ciepło z nich znika po jakimś czasie; że rzucone na człowieka, spala go na popiół, co znacznie ułatwia uśmiercanie osób, nie zostawiając po tym żadnych śladów. Natomiast Deglacio pozwala na zamrożenie obiektów czy osób, a nawet całej szkoły. Nie oddziałuje na osobę, która rzuciła zaklęcie. Zaklęcia przeciwdziałały na siebie i miały wspólną cechę – kiedy ktoś dotknął przedmiotu, na który zostało ono rzucone, zaczynał powoli się spalać lub zamrażać.

Musiał się jeszcze wiele nauczyć, a eksperymentowanie w Hogwarcie było zbyt niebezpieczne. Gdyby zrobił jeden fałszywy krok, był zbyt nieuważny, ktoś odkryłby jego sekret. Do tego dopuścić nie mógł, tym bardziej, że jeden Puchon zaczął się interesować jego poczynaniami.

Nie mógł nikomu ufać.

W drodze do pokoju wspólnego złapał go Riddle. Stał, oparty o ścianę, na korytarzu, przez który Basil musiał przejść, żeby dostać się do dormitorium. Nie było innej drogi, a znał prawie wszystkie korytarze i tajemne przejścia.

– Jak? – zapytał, zatrzymując Basila. Był zdeterminowany, by wyciągnąć informacje z Baza. – Nie puszczę cię dalej, dopóki mi nie powiesz.

– A ty znowu to samo. Przecież wczoraj już to przerabialiśmy. Nie uda ci się zrobić tego, co ja zrobiłem. Jestem wyjątkowy i wybitnie uzdolniony, a tobie brakuje umiejętności – powiedział beznamiętnie i wzruszył ramionami. – Próbowałeś, nie wyszło. Daj sobie spokój.

– Masz o sobie wysokie mniemanie, biorąc pod uwagę fakt, że nie wychodzą ci najprostsze zaklęcia – zadrwił Riddle. Twarz Basila nawet nie drgnęła, czekał na ciąg dalszy złości Toma. – Daj spokój, Accio? Depulso? To podstawy. Wychodzą nawet najbardziej nierozgarniętym osobom. Taki wybitny i wyjątkowy uczeń jak ty powinien bez problemu je wykonywać, a tu co?

Miał ochotę rzucić na Riddle’a Ardento, ale nie mógł tego zrobić. Wywołałoby to zbyt wielkie poruszenie. Wszyscy wiedzieli, że gdyby mógł, Riddle nigdy nie opuszczałby Hogwartu. Poza tym, potrzebował go. Tom czasem bywał przydatny.

– Naprawdę nie potrafisz się pogodzić z tym, że potrafię coś, czego ty nie. Proszę bardzo, możesz próbować rzucić tamte zaklęcia. Nie moja wina, że u ciebie nie działają.

Tom już miał coś odpowiadać, kiedy ni stąd, ni zowąd, na korytarzu obok nich pojawił się dyrektor Dippet. Miał poważną minę. Nie spodobało się to Basilowi, na którym dyrektor skupił swoje spojrzenie. Riddle’a całkiem zignorował.

– Basilu, chciałbym, żebyś udał się wraz ze mną do mojego gabinetu.

– O co chodzi, dyrektorze? – zapytał Basil niewinnie.

W jego głowie układały się różne scenariusze, a razem z nimi sposoby, jak wybrnąć z każdego z problemów. Zaklęcia, Marion czy Lucian?, pytał sam siebie. O zaklęciach wiedział tylko Tom, a on wydałby to tylko, gdyby miał z tego jakiś zysk. Pielęgniarka mogła coś podejrzewać przez jego ostatni trudny do wyleczenia uraz. Lucianowi nie zrobił tak właściwie nic złego, tylko się z nim pobawił. Nie wylądowałby za to u dyrektora, ale jeśli chodzi o Marion… Mógł mieć problem.

Gdy dotarli do posągu gargulca, strzegącego wejścia do gabinetu, Basil mocno wytężył słuch. Gdyby udało mu się dosłyszeć hasło, miałby szansę później tu samemu wrócić, jeśli nie zostanie wydalony ze szkoły.

– Szczęśliwy los – szepnął Dippet, co ledwo udało się Basilowi usłyszeć, ale się udało i to było najważniejsze.

Jeśli Dippet rzeczywiście był tak naiwny, za jakiego miał go Basil, nie zmieniłby hasła, przekonany, że chłopak na pewno go nie usłyszał.

Basil zajął jedno z wolnych krzeseł, a Dippet usiadł naprzeciwko niego w swoim wygodnym fotelu. Oparł głowę na złączonych dłoniach, przypatrując się Basilowi z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Chłopak skrzyżował ramiona na piersi, czekając na wyjaśnienia, dlaczego został zaproszony do gabinetu dyrektora.

Za dyrektorem stał regał, na którym spoczywała Tiara Przydziału. Patrząc na nią, Basil przypomniał sobie swój pierwszy dzień w Hogwarcie, że rozważała umieszczenie go w Ravenclawie. Pewnie gdyby tak się stało, ze względu na odmienne towarzystwo, stałby się inną osobą, nie popełniłby zbrodni, koniecznych do osiągnięcia celów. Odsunął od siebie tą myśl.

– Przyszedł do mnie list od twoich rodziców – zaczął dyrektor, ostrożnie dobierając słowa. – Mają pewną prośbę… Nie, prośba to złe słowo. Mają żądanie.

– Jakie? I dlaczego nie wysłali go do mnie, tylko do pana?

Rzadko kiedy rodzice wysyłali do niego listy, a jeszcze nigdy do Dippeta. Musiało to być coś naprawdę poważnego.

Starał się być na bieżąco z wydarzeniami rozgrywającymi się w okolicy Prowansji, na wszelki wypadek, jednak nic nie wskazywało na to, że dzieje się tam aktualnie coś złego. Wiedział, że wojna zdążyła dosięgnąć Francji, ale ich rodzinny dwór ogarnięty był zaklęciem kamuflującym. Żaden mugol nie był w stanie go zobaczyć, nawet gdyby stanął tuż przed drzwiami. Nawet czarodzieje, oprócz tych spokrewnionych z Oullettami, nie mieli wstępu na teren rezydencji.

Musiało chodzić o coś innego.

– Twoi rodzice… Chcą, żebyś natychmiast wrócił do domu. 


Wyszło dużo krócej niż zwykle. Sorry not sorry.
Zaniedbałam Baza. Właściwie to wszystko zaniedbałam. To wszystko wina ziemniakowego crossovera (1,2,3,4). Chciałam nazwać rozdział Lucian, ale chyba już i tak trochę go za dużo w tym rozdziale (a miało go nie być wcale).