Deglacio

Litery zbielały, kryjąc się między ciemnymi włoskami na jego bladej nodze. Im bardziej słowo wtapiało się w jego ciało, tym ból był mniejszy. Z jakimkolwiek ruchem zaczekał, aż litery całkiem wyblakną i wsiąkną w jego skórę.

Chwycił jeden z walających się po jego stronie pokoju pergaminów i zapisał na nim nowe – miał nadzieję – zaklęcie. Zakreślił wokół niego kółko, a następnie zwinął pergamin i włożył sobie pod poduszkę, nie chcąc, żeby wpadł w niepowołane ręce.

Wrócił do łóżka, odkładając przetestowanie zaklęcia na następny dzień.

– Deglacio – wymamrotał do poduszki, zanim zapadł w sen.

Śniło mu się, że stał na szczycie góry Pico de Aneto we Francji, o krok od przepaści. Nieopodal tej góry ukryta była Akademia Magii Beauxbatons. Wokół niego walało się pełno śniegu, białe płatki opadały mu na nagie ciało, ale on zdawał się nie czuć chłodu. Lód i drobinki śniegu zaczynały pokrywać jego ciało, tworząc niezwykłe wzory. Z każdą sekundą do jego skóry przylegało coraz więcej mroźnych płatków, zdawał się przyciągać je do siebie niczym magnes. Jedynym miejscem, do którego leciały, było to, w którym stał.

Nie mógł się ruszyć, wykonać najmniejszego ruchu, żeby chociażby strząsnąć z siebie biały puch. Czuł się, jakby jego stopy przymarzły do gruntu, a ręce zostały obwiązane grubym sznurem, uniemożliwiającym jakiekolwiek ruchy.

Usłyszał za sobą złowrogi śmiech, który rozszedł się echem po okolicy. Basil chciał obrócić głowę, aby sprawdzić, do kogo należy tenże śmiech, lecz tego również zrobić nie potrafił.  Jego głowa i oczy skierowane były w jedno miejsce – ku zboczu rozpościerającemu się przed nim, które gwałtownie opadało w dół.

Szanse na przeżycie takiego upadku były niewielkie, niemalże zerowe. Gdyby miał przy sobie różdżkę, mógłby rzucić jakieś zaklęcie, które by go uratowało. Niestety jej nie miał. 

Głos ugrzązł mu w gardle. Chciał krzyczeć, kazać się uwolnić, przekląć osobę, która postawiła go w tej pozycji. Przekląć swój własny umysł, za to, czego każe mu doświadczać. Jego wargi przymarzły do siebie, sklejone przez mróz.

Zupełnie, jakby ktoś chciał go powstrzymać przed wypowiedzeniem czegoś.

 Jedynym, co udało mu się poczuć był lodowaty dotyk dłoni na swoich plecach. W miejscu, którego dotykały ręce napastnika, pojawiły się pęcherze, a wcześniej porywający je śnieg całkowicie stopniał.

Ciepło, wydzielanie przez zimne dłonie, zdawało się palić jego ciało, zostawiając po sobie sczerniałą skórę zapełnioną bąblami. Niemal natychmiast rozległ się wokół niego wstrętny zapach stęchlizny.

Ręce pchnęły go do przodu. Osoba nie zrobiła tego mocno, lekkie popchnięcie wystarczyło, żeby spadł.

Potem była już tylko ciemność i ten przeszywający do samych kości śmiech.

– Je suis vivant! – krzyknął, omal nie spadając przy tym z łóżka.

– Kiedy w końcu nauczysz się korzystać tylko z jednego języka? – zapytał Tom zimnym tonem, rzucając Basilowi wyzywające spojrzenie z drugiego końca pokoju. – To Anglia, Baz, francuski jest tutaj niepotrzebny.

Przeciągnął się, nadal leżąc na łóżku, po czym spojrzał na Toma i zaspanym głosem powiedział:

– Wiesz, co jeszcze jest niepotrzebne? – Zrobił kilkusekundową pauzę, po czym kontynuował, wskazując palcem na przedmiot leżący obok łóżka Riddle’a. – Miotły. Nawet nie jesteś w drużynie, po co ci miotła? Jest tyle lepszych środków transportu, na przykład latające samochody czy dywany…

– Posiadanie latającego dywanu jest zakazane, powinieneś o tym wiedzieć.

– Informacje zawierające słowo ‘zakazane’ nie należą do moich zainteresowań. Dla mnie nic nie jest zakazane, jeśli już, to jest do tego utrudniony dostęp.

– Skoro już jesteśmy na temacie utrudnionego dostępu – zaczął Riddle, wyciągając przy tym swój dziennik spod poduszki. – Lord Voldemort? Przyznam, nazywanie się lordem jest niezwykle kuszące, jednak nie jestem do końca przekonany.

Basil poczuł się lekko urażony. Jego ułożenie słów było znacznie lepsze od któregokolwiek z pomysłów Toma. I domyślał się, że nikt inny nie zrobiłby tego lepiej, gdyby go poproszono.

Musiał uświadomić Riddle’a, co straci, jeśli to odrzuci.

– Och, ‘Mas… Wyobraź to sobie. – Westchnął, teatralne, wpółleżąc. Spojrzał Tomowi w oczy, jakby w przekonaniu, że dzięki temu dostanie piętnaście punktów do przekonywania. –  Za kilka lat ludzie zapomną o Tomie Riddle’u. To pospolite imię padnie w niepamięć, zastąpione przez Lorda Voldemorta. Voldemorta, pogromcę brudnej krwi. – Z każdym jego słowem rosło zainteresowanie widoczne na twarzy Riddle’a, a na jego usta wstąpił rozmarzony uśmieszek. Nieczęsty widok. – Tego, który wybawił czarodziejski świat od szlam. Tego, który podporządkował sobie mugoli, tworząc najpotężniejszą, nie do pokonania, międzyrasową armię… A swojego pamiętnika nie ukryłeś zbyt dobrze, każdy mógłby go zobaczyć i co wtedy? Odkryliby twoje mroczne plany. Musiałbyś ich zabić albo zacząć od nowa.

– To nie pamiętnik, tylko dziennik – poprawił go Tom, starając się ukryć w swoim głosie nutę zirytowania.

– Pamiętnik, dziennik, bez różnicy.

Zegar wskazywał dopiero ósmą. Mieli jeszcze trochę czasu, żeby się naszykować i wyjść na śniadanie. A raczej Basil miał czas, żeby się naszykować, Tom już dawno wszystko zrobił. Siedział jedynie na swoim łóżku, z nogą założoną na nogę, niecierpliwie uderzając palcami jednej ręki w kolano w oczekiwaniu na to, żeby jego współlokator się ruszył.

Mieszkali razem już pięć lat, a każdy ich poranek wyglądał niemal identycznie: Tom wstawał wcześniej, szykował się, budził Basila albo czekał, aby sam się obudził, następnie znów musiał czekać, żeby ten się ubrał, uczesał i zrobił wszystko, co musiał, żeby doprowadzić się do porządku. Kiedy już wszystkie poprzednie punkty zostają spełnione, idą na śniadanie, obrażając przy tym mijanych Ślizgonów.

W połowie zapinania koszuli, przypomniał sobie o leżącym pod jego łóżku pergaminie. Rozejrzał się po pokoju, jakby chcąc się upewnić, że nie ma tam nikogo, kto mógłby poznać jego sekret.

Tom już wiedział o tym, że udało mu się stworzyć zaklęcie, równie dobrze mógłby pochwalić się kolejnym. Nie miał czego przed nim ukrywać. Poza swoimi problemami z nieposłuszną magią, o tym nikt nie mógł się dowiedzieć.

Jak tylko skończył się ubierać, wyciągnął pergamin spod poduszki i wyszeptał zapisane na nim słowo, zastanawiając się w międzyczasie, na czym powinien je przetestować.

– Idziesz? – zapytał Riddle, zbliżając się do drzwi.

– Muszę najpierw coś sprawdzić.

Wyjął różdżkę z kieszeni, skierował ją na najbliższy przedmiot, i robiąc nią mały piruet w powietrzu, powiedział głośno i wyraźnie:

– Deglacio.

Różdżka celowała w poduszkę. Ostatnim razem, kiedy testował Ardento, nie widać było żadnych oznak wskazujących na to, że podziałało. Dowiedział się, że tak, dopiero, gdy sam dotknął książki i częściowo spalił sobie przy tym rękę.

Teraz wyraźnie widoczne było, że zaklęcie się powiodło. Na poduszce pojawiła się cienka warstwa szronu, tworząc na jej powierzchni gwieździste wzorki. Oboje mogli poczuć wydzielane przez nią zimno. Temperatura w całym pokoju momentalnie spadła o kilka stopni.

Nie wiedział, czy poduszka została tylko zamrożona, czy stało się z nią coś jeszcze innego. Może tak samo jak Ardento, zaklęcie miało skutki uboczne po dotknięciu zaczarowanego przedmiotu.

Nie miał najmniejszego zamiaru kolejny raz odwiedzać skrzydła szpitalnego z powodu spalonej ręki czy czegokolwiek, co mogłoby mu się tym razem przytrafić.

– Riddle, podnieś to – rozkazał Basil, wskazując otwartą dłonią na poduszkę.

– Nie.

Przewrócił oczami. Było za wcześnie na rozpoczynanie kłótni.

– To zawołaj mi tu Avery’ego albo kogokolwiek.

Zanim wyszedł na poszukiwania Ślizgona, rzucił Basilowi podejrzliwe spojrzenie, starając się go rozgryźć.

Do czasu powrotu Riddle’a z Averym, Francuz trzymał się z daleka od zaczarowanej poduszki, nie chcąc jej przypadkiem dotknąć, nawet najmniejszym palcem u stopy.

Siedział na skraju łóżka Toma, kiedy jego właściciel wraz z bladym czarnowłosym chłopakiem weszli do środka. Avery miał na sobie pogniecione szkolne szaty, chociaż nie było żadnego powodu do noszenia ich podczas weekendu. Nie mieli lekcji ani uroczystości, ot, zwyczajny weekend, gdy mogli nosić swoje normalne ubrania, a nie te, których wymagał od nich Hogwart.

– O co chodzi? – Spojrzał pytająco na Basila, który właśnie podnosił się z siedzenia.

– Podaj mi tamtą poduszkę – powiedział do Avery’ego, pokazując palcem swoje łóżko. Avery stał bliżej niego niż on.

– Ciężko ci podejść i samemu sobie wziąć? Sprowadziliście mnie tutaj, żebym podał ci poduszkę? Chyba sobie żartujesz.

Riddle pokręcił głową.

– Po prostu to zrób – burknął Tom, chcąc mieć już to z głowy.

Avery, ze zmarszczonymi brwiami, niepewnie podszedł do łóżka Basila. Przez krótką chwilę się wahał, ale chwycił poduszkę obiema rękami.

Tom i Basil uważnie go obserwowali, czekając na jakąkolwiek oznakę, że coś jest nie tak. On jednak zwyczajnie trzymał poduszkę w rękach, jakby zaklęcie przestało działać lub działało tylko na wygląd, nie oddając chłodu przy dotyku.

Lecz temperatura w pokoju zdawała się wciąż opadać.

– I o co ten cały hałas? – mruknął Avery, trzymając poduszkę już tylko jedną ręką. – Zwyczajna poduszka, czemu sam tego… – przerwał, a jego spojrzenie powędrowało do dłoni obejmującej przedmiot należący do Francuza. Jego palce zaczęły pokrywać się lodem, który z każdą sekundą pochłaniał coraz więcej jego skóry. – Co się…?!

– Baz?! – zapytał Tom, jednak brzmiało to bardziej jak warknięcie. – Odkręć to.

Basil skrzywił się, przeżywając wewnątrz życiowy dylemat. Mógł w prosty sposób pozbyć się szkolnego rywala, powiedzieć później nauczycielom, że nie ma pojęcia, jak to się stało, i z jakiego powodu jego poduszka została bronią mrożącą. Mógł też coś wypróbować, co albo uratuje Avery’ego przed całkowitym zamrożeniem, albo zrobi z nim to samo, co z Marion.

Jego serce wolało wybór pierwszej opcji, lecz mózg się z tym nie zgadzał, obawiając się, że mogłoby się to obrócić na jego niekorzyść.

– Ardento – szepnął machając przy tym delikatnie różdżką, nie chcąc, aby Avery usłyszał nazwę zaklęcia.

Nie miał stuprocentowej pewności, że zaklęcie podziała tak, jak oczekiwał, że roztopi lód, ale nie wpłynie na organizm. Że będzie działało jako przeciwzaklęcie.

Jak przy poprzednich użyciach, z jego różdżki nie wyleciało żadne światło, zwykle obecne przy zaklęciach. Ale nawet bez światła widział, że zaklęcie podziałało. Lód przestał się rozprzestrzeniać po ciele Avery’ego, zaczął topnieć. Woda zmieniała się w parę. Znikały wszystkie dowody na to, że Avery’emu wcześniej się coś stało.

Na szczęście ogień Ardento się nie rozprzestrzenił, nie powodując kolejnych kłopotów. Zniknięcie Avery’ego wywołałoby większe zamieszanie niż jakiejkolwiek szlamy, tym bardziej z Hufflepuffu. Nikt nie uwierzyłby w historyjkę, że uciekł. Czystokrwiści Ślizgoni nie uciekali, oni edukowali się, żeby być w przyszłości ważnymi osobistościami. Innej opcji nie było. Porzucenie szkoły równało się z wydziedziczeniem i wieczną hańbą w rodzinnych kręgach. 

Riddle i Avery wyglądali na lekko zszokowanych, kiedy wszystko się skończyło. Basil schował różdżkę w kieszeni spodni, po czym je otrzepał z nieistniejącego kurzu.

– Idziemy na śniadanie? – zapytał Basil, spoglądając na swoich towarzyszy z lekkim uśmiechem. – To był bardzo emocjonujący poranek, zrobiłem się głodny.

Zrobił dwa kroki w stronę drzwi, lecz zatrzymał go głos Toma:

– Avery, zostaw nas na chwilę – rozkazał bezbarwnym tonem, jakby wszystkie jego emocje wyparowały wraz z lodem pokrywającym rękę Avery’ego.

Avery już otwierał usta, żeby się sprzeciwić, ale Tom tylko uniósł dłoń i wskazał nią drzwi. Wyraz jego twarzy mówił sam za siebie. Szykowała się poważna rozmowa.

Posłuchał Riddle’a i opuścił pokój, zostawiając Basila i Toma samych. Jak tylko drzwi się za nim zamknęły, Riddle rzucił Basilowi zniecierpliwione spojrzenie. Domagał się odpowiedzi.

– Mów. Wszystko. – Niemal warknął. – O co chodzi z tymi zaklęciami?

Basil jęknął przeciągle. Zaklęcia nie należały do jego ulubionych tematów, szczególnie od czasu, kiedy nie do końca mu wychodziły. Nadal nie rozumiał, dlaczego jego magia pojawia się i znika, ale zaklęcia z jego skóry zdawały się działać za każdym razem. Jak dotąd go nie zawiodły, chociaż nie użył ich jeszcze zbyt wiele razy. Może one również kiedyś się wyczerpią.

– Czy ta rozmowa nie może poczekać, aż będziemy po śniadaniu? Naprawdę jestem głodny, chętnie zjadłbym crossainta. Myślisz, że Accio podziała?

Miał cichą nadzieję, że jeśli wystarczająco się rozgada, to Riddle da mu spokój i uniknie rozmowy na temat Ardento czy też nowego Deglacio. Wszystko było lepsze od rozmowy o jego życiowych, głównie magicznych, porażkach.

– Jeśli chcesz wyjść z tego pokoju, zacznij gadać – rzucił groźnie Riddle, spoglądając na Basila spod przymrużonych powiek.

– Przecież gadam, cały czas. Nie wiem o czym mówisz. Ta rozmowa jest bezcelowa, idę zjeść. Nie zatrzymuj mnie – odpowiedział, chociaż w ogóle nie ruszył się z miejsca.

– Co zrobiłeś Avery’emu?

– Poza tym, że uratowałem mu życie? Nawet mi nie podziękował, co za niewdzięczna gnida. Wiesz co? Muszę to z nim przedyskutować. Nie pozwolę się tak znieważać… Raz na jakiś czas zrobisz coś dobrego, a nikt nie jest ci ani trochę za to wdzięczny. Gdybym wiedział, że tak będzie, nie ratowałbym go.

Chciał wyjść z pomieszczenia, lecz to Tom jako pierwszy dotarł do drzwi i oparł się o nie plecami, uniemożliwiając mu wyjście.

– Zaklęcia, Baz. Jak ty je…? – Nie wypowiedział słowa „wymyślasz”, ale niepokojący błysk w jego oku mówił sam za siebie.

Miał wielką ochotę zachować się jak zdenerwowana pięciolatka i tupnąć ze złością w podłogę, a następnie odejść ze skrzyżowanymi ramionami i nadętą miną. Jakoś udało mu się powstrzymać tę pokusę przed spełnieniem się, choć nie było to łatwe.

Powinien zachować się adekwatnie do swojego wieku, a nawet doroślej. Powinien przeprowadzić z Tomem poważną rozmowę, wytłumaczyć mu wszystko, krok po kroku, żeby w końcu miał święty spokój. Niespecjalnie odpowiadało mu zachowywanie się jak wypadało.

Kusiło go, żeby rzucić jakąś klątwę na Riddle’a, jednak z doświadczenia wiedział, że zadzieranie z współlokatorem zawsze się źle kończy, najczęściej trafieniem jednego do skrzydła szpitalnego, którego oboje unikali jak ognia.  

Jeśli nie powie Tomowi prawdy, nie wyjdzie szybko z pokoju. Gdyby czarnowłosy się uparł, trzymałby go tam przez cały weekend, nie pozwalając nawet wyjść po jedzenie, chcąc dostać swoje odpowiedzi. 

– Mówiłem ci już, stworzyłem zaklęcie – burknął z irytacją w głosie Basil. – Wypróbowałem na książce, spaliło mi częściowo rękę. Potem spróbowałem na Eaton, ją też spaliło. Wczoraj pojawiło się kolejne, które testowałem na poduszce. Sam widziałeś, jak się to wszystko skończyło. Mogę już iść jeść? – zapytał, sięgając do klamki.

Tom nie ruszył się z miejsca ani na krok.

– Pojawiło się? – ciągnął, coraz bardziej zainteresowany.

Basil się skrzywił.

– Pojawiło, zniknęło. Chciałbym, żeby tak samo było z moim głodem, ale żeby zniknął, potrzebowałbym przynajmniej kanapki. Wypuść mnie, peigne-cul!

– Oczywiście, wypuszczę cię… Jak tylko powiesz mi, o co chodzi.

– Dwa zaklęcia pojawiły się na moim ciele, oba fatalne w skutkach, chociaż dość zabawne. Coś jeszcze?

– Podaj mi je – zażądał Tom, nie spuszczając wzroku z Basila, niczym kobra, obserwująca swoją przyszłą ofiarę.

Wiedział, że jeśli wspomni o zaklęciach, Tom będzie chciał je poznać. O Ardento mówił mu już wcześniej, nie był nim jednak wtedy zainteresowany. Działanie Deglacio widział na własne oczy zaledwie kilka minut wcześniej.

Podał mu nazwy obu zaklęć. Od razu je wypróbował na leżących obok obiektach, lecz żadne z nich nie podziałało. Im więcej razy próbował, tym bardziej się denerwował. Za każdym razem zaklęcia były nieudane.

– Mam jakoś specjalnie machnąć ręką? Myśleć o czymś okropnym, szczęśliwym? Co robię źle? – rozzłościł się.

Basil tylko wzruszył na to ramionami.

– Nie wiem – odpowiedział mu obojętnie. – Ja wycelowałem, powiedziałem i podziałało. Może moje zaklęcia cię nie lubią. Wiedzą, kogo unikać – dodał już ciszej, nie chcąc jeszcze bardziej zdenerwować Toma.

Spróbował jeszcze kilkanaście razy, po każdym zaklęciu rozkazując Basilowi dotknąć zaczarowanego przedmiotu, aby sprawdził, czy się udało. Jak dotąd bez skutku.

– Teraz ty spróbuj – warknął do Basila, wskazując na leżącą obok swojego łóżka miotłę.

– No dobra – Przewrócił oczami. Im szybciej to zrobi, tym szybciej będzie miał to z głowy i może wreszcie będzie mógł udać się na śniadanie. Zostało już niewiele czasu do końca śniadania. Wycelował swoją różdżką we wskazany przedmiot i powiedział: – Deglacio.

W przeciwieństwie do Toma, jego zaklęcie się powiodło. Jego zaklęcie.

Miotła, tak samo jak wcześniej poduszka, pokryła się szronem. Temperatura znów opadła o kilka stopni. W zwykle ciepłym pokoju było zimniej niż na błoniach zimą.

– Ardento. – Rzucił kolejne zaklęcie, cofając nim działanie poprzedniego.

Oba zaklęcia w przypadku Basila się powiodły, co wywołało ciche prychnięcie pogardy ze strony Riddle’a.

– Bezużyteczne. Jeśli tylko tobie one wychodzą, co wniosą do czarodziejskiego świata?

– Dzięki tym zaklęciom może w nim zasłynąć pewien Francuz, który jako jedyny potrafi z nich korzystać. – Uśmiechnął się na samą myśl o świecie, w którym ludzie wielbiliby go i jednocześnie obawiali się go, wiedząc, że jeśli zrobią coś nie tak, zamrozi ich lub spali. – Czy nie jest to świetna wizja?

Tom pokręcił przecząco głową. Oczywiście, do przewidzenia było, że się z nim nie zgodzi. Sam miał wielkie plany na przejęcie władzy nad światem i przyporządkowanie sobie ludzi, żeby móc ich później wykorzystywać do brudnej roboty.

Mieli kilka wspólnych pomysłów na to, jak mogli razem ulepszyć świat, wyczyścić go z brudnej krwi i ludzi, którzy tylko w nim przeszkadzali. Były to dobre plany, lecz w każdym z nich to Riddle zostawał głównym przywódcą i twarzą czarodziejskiej armii, co nie do końca odpowiadało Basilowi. Sam również chciał zostać zauważony, a nie ukrywać się za Riddle’em.

Po kilku minutach ciszy, Riddle pozwolił mu wyjść z pokoju i oboje szybkim krokiem udali się do Wielkiej Sali, zdążając na ostatnią chwilę. Sala nadał była przepełniona uczniami, chociaż był sobotni ranek, który, gdyby nie Tom, Baz wolałby spędzić śpiąc do południa.

Podczas śniadania poczuł to samo uczucie, co piątkowego wieczoru. Jakiś wewnętrzny głosik podpowiadał mu, że powinien użyć zaklęcia.

Chociaż pewnie nie powinien tego robić, posłuchał przeczucia i wyciągnął różdżkę.

– Deglacio – szepnął, nie celując różdżką w nic konkretnego.

Na początku nic się nie wydarzyło i już zaczynał obawiać się, że znów wyczerpała mu się magia i nie podziałało.

Tylko, że zaklęcie podziałało, może nawet zbyt dobrze.

Wszyscy obecni w Sali, oprócz niego, zastygli w miejscach, niezdolni do jakiegokolwiek ruchu. Basil obserwował wszystko z szeroko otwartymi oczami, nie do końca rozumiejąc, co sam zrobił. Ludzie zaczęli pokrywać się coraz to grubszą warstwą lodu, tworząc wspaniałe lodowe rzeźby.

Każdy z obecnych, nawet siedzący obok niego Riddle, został zamrożony. Basil był jedynym w całym pomieszczeniu, który nie stał się rzeźbą z lodu.

Został sam, otoczony dziesiątkami posągów. 


Ten rozdział miał skończyć się inaczej. Bardzo inaczej, ale no, nie wyszło. Może następnym razem.
Poprawiałam go, siedząc w samochodzie, więc mogłam coś pominąć. Jak na przykład sens.
To byłoby na tyle, do następnego!