(Nie)odpowiednie miejsce w (nie)odpowiednim czasie

Świąteczne dzwonki biły, gdy Basil wtrącał bezwładne ciało blondyna do jednej z cel w lochu. Nie był to do końca loch, bardziej rozbudowana torturowo piwnica, gotowa na przyjęcie więźniów. Nikt jej nie używał od wielu lat, lecz zabezpieczone magią pomieszczenie wciąż wyglądało jak nowe, nic nie zardzewiało w tym czasie, każde narzędzie tortur było gotowe do użytku.

Zaciągnięcie go do piwnicy okazało się zaskakująco łatwe. Sprawę ułatwili mu rodzice, nieinteresujący się, czym chłopak się zajmuje i rozmawiający głośno w jadalni. Kłócili się o to, jakie potrawy powinny zostać podane podczas wieczerzy – oto jeden z największych problemów arystokratów, niepotrafienie podjąć decyzji odnośnie posiłku.

Basil kiedyś próbował dowiedzieć się czegoś więcej na temat ich rezydencji w zapiskach jednego z przodków. Ponoć pokój tortur został zbudowany jeszcze w czasach średniowiecznych i służył do więzienia mugoli, którzy zobaczyli coś, czego nie powinni. Sprawdzał się także w przetrzymywaniu czarodziei – w celach nie działała magia nikogo, kto nie posiadał krwi rodu Oullettów. Był niemal całkowicie pewien, że nawet jego rodzice nie wiedzieli o istnieniu tego miejsca – było ukryte i niewykrywalne. Przejście do tej części piwnicy ukazywało się dopiero po wypowiedzeniu: „C'est tout pour toi” – To wszystko jest o tobie.

Patrząc w dół, na pokiereszowanego i nieprzytomnego chłopaka, zastanawiał się, jak mógł być takim idiotą, żeby pojechać za nim do Francji. Śledzenie go po Hogwarcie to jedno, łażenie za nim po jego własnym terenie, to co innego. Stało się to osobistą sprawą, która niezwłocznie musiała zostać rozwiązana.

Przez tego kretyna nie kupił pierścionka. Teraz musiał na szybko coś zorganizować, zostało mu tylko kilka godzin.

– Ciesz się, że jeszcze żyjesz, Kennard – warknął, zakluczając celę. Nie musiał tego robić, i drzwi i tak nie otworzyłyby się przed Lucianem. – To nie potrwa zbyt długo.

Jak tylko pokazał się w sklepie, Basil zaciągnął go na zewnątrz. Nie było to konieczne, ale kilkakrotnie, dla własnej satysfakcji, uderzył go w twarz, aż polała się krew. Na początku Lucian próbował się bronić, lecz nic nie wskórał w pojedynku z Basilem. Nikt na ulicy nie zwrócił im uwagi – bijący się ludzie nie byli niczym nowym, tym bardziej w okresie świątecznym.

W takich chwilach jak tamta miał ochotę podziękować ojcu, że nauczył go, jak się bić. Wiedział, gdzie uderzyć, żeby zabolało. Nauczył go również, co najlepiej robić podczas czarodziejskich pojedynków, jednak bez magii mogło mu to sprawić pewne problemy.

Ojciec często, gdy Basil był młodszy, powtarzał mu, że umiejętność samoobrony jest wielce istotna. Dlatego właśnie uczył go o mugolach, ich sztuk walki. Musiał poznać wroga, żeby go pokonać.

Zastanawiał się, po co Lucian w ogóle pojawił się we Francji. Jeśli chciał go śledzić, to nie był w tym zbyt dobry. Nie powinien się tak łatwo zdradzić. Powinien wiedzieć, że Basil jest od niego silniejszy i potężniejszy. Każdy to wiedział.

Gdy Lucian stracił przytomność, Basil przeniósł ich do swojej rezydencji. Przemknął się niezauważony do piwnicy i przeszedł do lochu. Jeśli nawet zauważył go któryś ze skrzatów, to i tak nie śmiałby się odezwać, obawiając się kary.

Pokręcił głową z dezaprobatą, przypatrując się Lucianowi. Chłopak miał na sobie o przynajmniej dwa rozmiary za duże ubrania, które wisiały na nim jak szmaty i w kilku miejscach zostały pozaszywane. Twarz miał całą ubrudzoną w powoli zastygającej krwi. Wyglądał okropnie, jeszcze gorzej, niż kiedy nosił szaty Hufflepuffu, na które Basil nie mógł patrzeć bez krzywienia się z odrazą.

– Później tu wrócę i jeszcze porozmawiamy, okej? – powiedział do Luciana, chociaż tamten nie mógł go słyszeć.

Wyszedł z lochów, uśmiechając się z wyższością. Nikt nie usłyszy Luciana, nawet jeśli ten zacznie krzyczeć na całe gardło albo nawet, jeśli wysadzi bombę. Lochy zostały magicznie dostosowane na wypadek takich wydarzeń.

***

Jego pokój został oznaczony jako jego przynależność w momencie, gdy rodzice nadali mu imię, a właściwie imiona. Na drewnianych drzwiach wisiała prostokątna tabliczka, a na niej, równymi złotymi literami napisane zostało: Basileus Pierre Gaspard François Oullette. Jego rodzice nie mogli zdecydować się na jedno imię, więc skończył z czterema, a i tak używał tylko skróconej wersji pierwszego.

Pomieszczenie było dwa, może nawet trzy razy większe od pokoju, jaki przydzielony mu został w Hogwarcie, i zdecydowanie przytulniejszy. Na środku, pod zajmującym pół ściany oknem, stało wielkie, bogato zdobione łóżko ze świeżą pościelą, a przed nim stała dębowa skrzynia, przykryta miękkimi kocami.

W swoim pokoju najbardziej lubił to, że miał w nim kominek i mógł w każdej chwili przenieść się w inne miejsce. Było to błędem ze strony rodziców, którzy nie przemyśleli, że danie synowi kominka może zakończyć się jego podróżami, gdy powinien siedzieć w pokoju.

Wziął z szafki naszyjnik Malfoya i uważnie mu się przyjrzał. Wąż wykonany był ze złota, jedynie oczy miał w innym kolorze – były zielone, w kolorze Slytherinu. Skoro nie udało mu się kupić żadnej biżuterii, czemu nie wykorzystać kradzionej?

Ale nie mógł dać matce zawieszki z wężem. Tak samo jak on, nienawidziła węży, a także zielonego koloru. Zostało mu tylko jedno. Spróbować zaklęć.

Na transmutacji nauczył się wielu przydatnych zaklęć, którymi mógłby zamienić zawieszkę w coś innego, ale nie wiedział, czy którekolwiek z nich podziała.

Rzucił pierwsze, jakie przyszło mu na myśl, ale nic się nie stało. Nawet nie udawał zaskoczonego, tylko westchnął z rozdrażnia. Spróbował jeszcze raz. Znowu nic. Inne zaklęcie. Taki sam efekt. Im więcej razy próbował, tym bardziej był zdenerwowany, a zaklęcia wciąż nie wychodziły. Dopiero za dokładnie dwudziestym pierwszym razem udało mu się przemienić węża w coś innego, co z pewnością spodoba się jego rodzicielce.

Trzymał w dłoni złoty naszyjnik z zawieszką w kształcie kwiatu lawendy. Wąż zmienił się w kwiat, a zielone zdobienia stały się fioletowymi. Naszyjnik wyglądał idealnie, a on miał dobry prezent.

Położył się na łóżku, rozmyślając o swojej magii. Po raz kolejny. Denerwował go fakt, że zaklęcia mu nie wychodziły, a raczej zwykle nie wychodziły. Raz na ileśdziesiąt razy magia się nad nim litowała i coś mu się udawało.

Czy gdyby rzucił sam na siebie któreś ze swoich zaklęć, podziałałoby tak samo, jak na innych? Czy spaliłby się od Ardento? Zamroził od Deglacio? A może wykrwawił od Feritagre? Mógł też spróbować nowego Lessurium. Wolał jednak nie próbować żadnego z nich, bo jeszcze straciłby życie i kto by go zastąpił? Na pewno nie Riddle, bo ten miał wystarczająco na głowie ze swoim Voldemortowaniem i byciem „świetnym” przywódcą Slytherinu. Miał ochotę go wyśmiać. Zrobiłby to, gdyby Riddle był przy nim i mógł to usłyszeć.

Włożył naszyjnik do kieszeni spodni, po czym wyjął spod poduszki księgę zaklęć. Przewrócił do strony z nowym zaklęciem. Jak na razie pojawiła się tylko nazwa oraz wstępna ocena na skali morderczości, chociaż jeszcze go nie sprawdzał. Miało osiem i pół gwiazdki, więcej niż Ardento.

Zdecydowanie musiał je przetestować na Lucianie. Skoro było bardziej mordercze niż Ardento, to zostało właściwie stworzone dla Luciana. Pójdzie do niego zaraz po świątecznej kolacji.

Te święta robiły się coraz ciekawsze. Nie mógł się doczekać, co się stanie później i aż sprawdzi działanie Lessurium. Brzmiało jak coś, co zaboli ofiarę.

***

Jadalnia została w całości udekorowana na święta przez skrzaty. Na ścianach porozwieszane zostały girlandy, a także dekoracje w kształcie gwiazd i skarpet. W rogu pomieszczenia stała wielka choinka, pachnąca igłami, a pod nią piętrzyła się góra prezentów.

Prezenty od zawsze były ulubioną częścią świąt dla Baza, zaraz po jedzeniu. Kolacja stanowiła trzynaście potraw, z czego większość to były owoce morza – kawior, ostrygi, a z pewnością także nadziewane ślimaki.

Zasiedli do stołu w eleganckich ubraniach. Każdy z rodziny wyglądał nienagannie. Zresztą, jeśli by tego nie zrobił, czekałby go wywód o tym, że zawiódł wszystkich swoich przodków, rodzinne motto i bycie porządnym Francuzem. Nikomu nie chciało się tego słuchać, więc starali się spełniać wymagania.

Posiłek minął im w miłej atmosferze. Nikt się do nikogo nie odzywał, jedli w całkowitej ciszy i tylko spoglądali po sobie, sprawdzając, czy każdy zachowuje się poprawnie.

Po kolacji przeszedł czas na rozpakowywanie prezentów. Basil otrzymał między innymi nową miotłę, której prawdopodobnie i tak nie użyje, a do tego górę słodyczy. Dali mu prezenty jak do małego dziecka. Były to dla niego także prezenty urodzinowe. Traktowali go, jakby wciąż miał jedenaście lat, nie umiał sobie radzić w życiu i ciągle chciał jeść słodycze.

Nawet nie wyobrażali sobie, co tak naprawdę robi ich syn w Hogwarcie. Że krzywdzi ludzi, a nawet zabija. Że szuka zaginionych niebezpiecznych przedmiotów. Działu w bibliotece, który został ukryty przez samego Salazara Slytherina i prawdopodobnie jest pełen czarnomagicznych ksiąg, jakich nikt nie widział od bardzo wielu lat.

Wciąż uważali go za dziecko. Miał już szesnaście lat i spotkało go więcej przygód, niż mogliby sobie wyobrazić. Nie mógł im tych historii oczywiście opowiedzieć, bo większość zawierała martwych ludzi i bliskiego śmierci Basila.

Ojciec ucieszył się z prezentu, jaki mu dał. Podziękował Basilowi za otrzymany zegarek i od razu go założył i dostosował do swoich planów.

Następna była matka. Zapakował naszyjnik w małe liliowe pudełko z kokardką i zaczarował (za piętnastym razem się udało), żeby pachniało kwiatami przy otwieraniu.

Z uśmiechem powąchała wydobywający się ze środka zapach. Jej uśmiech tylko się pogłębił, gdy  zobaczyła prezent. Wyciągnęła naszyjnik z pudełka i od razu pokazała mężowi.

– Jaki piękny – powiedziała, przyglądając się zawieszce. Podniosła głowę na syna. – Skąd go wziąłeś?

Obawiał się tego pytania. Kłamanie nie sprawiało mu najmniejszych problemów, ale świąteczny nastrój i myśl o Lucianie w lochach wywołały u niego nastrój do mówienia prawdy. Jeśli nie całej, to chociaż częściowej.

– Sam to zrobiłem – pochwalił się. Nie było to całkiem kłamstwo. Sam to transmutował z innego naszyjnika, czyli sam wykonał aktualny model. – Pomyślałem, że coś takiego ci się spodoba.

Przytuliła go mocno, a on tylko stał, niezręcznie ją obejmując. Nie przepadał za uściskami czy też jakimikolwiek ludzkimi zbliżeniami. Napawały go obrzydzeniem, odkąd tylko zaczął w Hogwarcie trafiać na obściskujące się pary.

Odsunęła się od Basila. Odsunęła włosy na bok i kazała mężowi założyć sobie nowy naszyjnik, w kółko powtarzając, jaki to on jest piękny. Wiedział, że jej się spodoba, ale nie, że aż tak bardzo. Zaczynał powoli żałować dania jej tego.

– Dobra robota, Baz – szepnął do niego ojciec, by matka nie usłyszała. – Teraz będzie chodzić wniebowzięta przez co najmniej tydzień. Tylko, proszę, nie pakuj się w tym czasie w kłopoty.

Pokiwał zgodnie.

– Nie musisz się o mnie martwić. Chyba pójdę przetestować miotłę, w porządku? – zapytał, unosząc trzymaną w dłoni miotłę ku górze.

 – O tak. Musisz ją przetestować. To najnowszy model, jak na razie dostępny jedynie we Francji dla kilku wybranych osób. Oficjalnie wyjdzie dopiero za trzy miesiące. Możesz pochwalić się w szkole.

Gdyby tylko chociaż w najmniejszym stopniu interesowało go latanie na miotle. Było tyle o wiele wygodniejszych środków transportu. Miotły były przereklamowane.

Wyszedł z jadalni, zostawiając rozradowanych rodziców. Matka cieszyła się z nowego naszyjnika, a ojciec z tego, że ona była w dobrym nastroju. Basil niezwykle rzadko widywał ją w złym humorze, zawsze była przy nim uśmiechnięta i radosna, oprócz momentów, gdy coś zepsuł i został na tym przyłapany albo powiedział coś nie tak.

Wrzucił szybko miotłę do swojego pokoju, gdzieś w kąt, po czym zszedł do piwnicy. Główna część piwnicy rzeczywiście była zapuszczona, pełna pajęczyn i kurzu. Na pierwszy rzut oka nie było w niej niczego ciekawego. Żadnych cennych obiektów, tylko same rupiecie. Ale jeden z tych rupieci skrywał przejście do lochów. Do znacznie ciekawszej części piwnicy.

Podszedł do wieży zegarowej, wyższej od niego o głowę i wypowiedział głośno i wyraźnie:

– C'est tout pour toi.

Zegar odsunął się, szurając po kamiennej podłodze. Oczom Basila ukazało się ciemne przejście. W środku nie było żadnego źródła światła, ani jednego okna czy żarówki. Nie było nawet świeczki. Spodziewając się, że Lumos może zawieść, zostawił sobie przy wejściu niegasnącą lampę. Cały czas się świeciła, nie zważając na warunki i gasła tylko wtedy, gdy trzymająca ją osoba sobie tego zażyczyła.

Wziął ją do ręki i ruszył dalej. Zegar od razu wsunął się na miejsce, ukrywając przejście do lochów. Nie minęło wiele czasu, a już był na miejscu. Oświetlił sobie pomieszczenie. Lucian wciąż był tam, gdzie go zostawił, tylko teraz siedział oparty o ścianę. Zakrył twarz dłonią, widząc jasne światło lampy.

– Pobudka, branleur. Mamy święta, nie cieszysz się? Dałem ci najładniejszą celę w prezencie – powiedział Baz, uśmiechając się. Patrzył z wyższością na Luciana. – Może chciałbyś coś przekąsić? W ofercie mamy powietrze i debili, którzy nie rozumieją, co się do nich mówi.

Lucian splunął na podłogę, najbliżej butów Basila, jak potrafił. I tak ślina minęła je o dobre dwadzieścia centymetrów.

– Nawet się nie postarałeś – mruknął Basil, spoglądając przelotnie na plamę śliny. Obrzydliwą plamę. Ktoś będzie to musiał później posprzątać i z pewnością nie będzie to on. – Czas na zabawę.

Wyjął z kieszeni spodni niewielki kluczyk. Włożył go do otworu, lekko przekręcił, a drzwi otworzyły się z cichym kliknięciem.

Podszedł do Luciana, cały czas patrząc na niego z góry. Okazywał swoją wyższość, perfekcję, gdy Puchon leżał zwinięty w kłębek, chroniąc się przed zimnem i czymkolwiek, co chowało się w ciemnościach rezydencji. Basil nie miał wątpliwości, że jest tam jakiś krasnal albo niższego sortu bestia, którą nie potrafią zająć się ich jakże niekompetentne skrzaty domowe.

W ciemności kryła się też Ciemność. Ta Ciemność, która na niego poluje, o której nie chcą mu nic powiedzieć rodzice i którą zaczął słyszeć w swoich myślach. Powoli robiło się coraz gorzej.

Chwycił Luciana za ramię i mocno nim szarpnął, ustawiając go do pionu. Puchon próbował się opierać, ale nie miał szans przy Basilu. Wyciągnął go z celi, a tym samym z miejsca, gdzie Puchon nie mógł wykonywać magii. Ale co to za zabawa, kiedy nie ma magii?

– Spokojnie – powiedział do wciąż szarpiącego się Luciana. Tak strasznie go denerwował, a jednocześnie wywoływał u niego pewnego rodzaju sympatię. A tego Basil znieść nie mógł. – Chcesz wrócić do klatki?

– Dlaczego to robisz?

Basil rozłożył ręce.

– Dlaczego? Bo chcę, a jak czegoś chcę, to to dostaję. Ty chciałeś dowiedzieć, co stało się z twoją kochaną i dość głupiutką, jak jej było… Marion? Och, tak. Teraz mogę ci powiedzieć.

– Co powiedzieć?

– Zabiłem ją. Ja. Była cholernie wkurzająca i oglądanie jej śmierci sprawiło mi ogromną przyjemność. Tak samo będzie w twoim przypadku. Dlaczego Puchoni muszą być takimi kretynami? Nawet cię polubiłem, wiesz? Nie poddawałeś się łatwo. Dawno nikt się tak nie trudził, żeby być przy mnie. Całkiem miłe uczucie… Ale czas to zakończyć. Stałeś się problematyczny. Jakieś ostatnie słowa?

– Jesteś chory.

– A ty zaraz będziesz martwy. Powiedz mi tylko, po cholerę za mną łaziłeś? – zapytał, kopiąc Luciana w goleń. Uśmiechnął się, widząc jak blondyn krzywi się z bólu. – Sam się o to prosiłeś.

Pchnął Luciana na podłogę zaraz po przekroczeniu granicy dzielącej jego celę z resztą piwnicy.

– Dostałem, co chciałem – szepnął Lucian tak cicho, że Basil niemal uznał to za szmer wiatru.

Już chciał pytać, czego chciał, ale coś mu podpowiadało, że i tak nie dostanie odpowiedzi. Żeby nie tracił czasu na przegrana sprawę. Na pieprzonego Puchona. Nie był wart ani sekundy jego czasu. Już i tak poświęcił go zbyt dużo.

– Chciałem zachować cię przy życiu jeszcze chwilę, ale naprawdę nie mogę cię znieść – powiedział Basil. Obrócił kilka razy różdżkę w dłoniach, po czym wycelował ją w Luciana. – Lessurium!

Lucian wydał z siebie mrożący krew w żyłach krzyk. Brzmiał jak dzikie zwierzę, które doznało śmiertelnego obrażenia podczas polowania. Agonia. Strach. Przerażenie. Jego oczy błądziły po pomieszczeniu, nie zatrzymując się w jednym miejscu na dłużej niż pół sekundy, na Basila nawet nie poświęcił jednej dziesiątej sekundy. W ogóle na niego nie patrzył. Wił się na ziemi, próbując złapać oddech. Otwierał usta i je zamykał, ale do środka nie wydobywało się powietrze. Z każdą mijającą sekundą robił się coraz bardziej fioletowy, tracił zasoby powietrza. Dusił się.

Podobno w ciągu od trzydziestu do stu osiemdziesięciu sekund odkąd zaczyna człowiekowi brakować powietrza, ten traci świadomość. Po minucie zaczynają umierać komórki mózgowe. Po trzech minutach uszkodzenie mózgu jest niemal nieuniknione. Po pięciu minutach, śmierć jest już bliska. Jeśli nawet ktoś przeżyje dłużej, czeka go tylko śpiączka i uszkodzony mózg. Po piętnastu minutach nie ma już szans na przeżycie.

Basil przyglądał się temu z zafascynowaniem jego śmierci. Powolnej i bolesnej śmierci, idealnej dla Luciana Kennarda.

Ale zaklęcie nie polegało tylko na duszeniu go. O nie. Jednocześnie na skórze chłopaka pojawiły się setki malutkich czarnych plamek, wędrujących, jakby w poszukiwania źródła. Zbliżały się do siebie i oddalały. Każda z nich była niczym szpileczka – wbijała się w ciało blondyna, kalecząc je, powodując ból, ale bez krwi.

Lucian umierał, a Basil uśmiechał się tryumfująco. Robił to, dopóki nie uświadomił sobie, że Lucian wcale nie zostaje uśmiercany przez jego zaklęcie. Popadał w stan głębokiej katatonii.

Tak naprawdę to miał umrzeć, ale uznałam, że to będzie zbyt proste. Ostatnie dwa zdania dodałam na chwilę przed publikacją i chyba z 10 minut spędziłam na czytaniu o katatonii. Teraz wiem o niej zdecydowanie zbyt dużo. Pisanie uczy!!